Op reis door je innerlijke landschap. 04 Mei 2025
Ons innerlijke leven bestaat uit gevoelens, herinneringen, verlangens en intuïtieve signalen. Het beïnvloedt hoe we ons voelen, hoe we keuzes maken en hoe we in contact staan met onszelf en anderen.
Als we de tijd nemen om naar binnen te keren en te voelen wat er in ons leeft, ontdekken we vaak meer dan wat aan de oppervlakte zichtbaar is. Binnenin jou ligt waardevolle informatie over wat je nodig hebt en wat aandacht vraagt.
Dit innerlijke leven kan echter verstoord raken. Door langdurige stress, burnout, ingrijpende gebeurtenissen of het ‘geen tijd hebben’ voor gevoelens kun je het contact met jezelf kwijtraken. Je ervaart spanning, onrust of een leegte in je leven zonder precies te weten waarom.
Misschien weet je niet eens meer goed wat je voelt, of heb je lichamelijke klachten zonder duidelijke oorzaak.
Je lichaam is de ingang naar binnen, naar je gevoelsleven en je innerlijke beleving. Via de fysieke sensaties van aanraking kun je weer contact maken met voelen en waarnemen wat er in je leeft. Zo leer je je eigen signalen beter begrijpen en ontstaat er ruimte voor herstel.
In een 1-op-1 sessie onderzoeken we dit zorgvuldig en met aandacht. Niet om iets te fixen, maar om te erkennen wat er is. Niet om terug te gaan naar hoe het ooit was, maar om samen te zoeken naar een nieuwe vorm van evenwicht en verbinding met jezelf.
Luisteren met je lichaam. 21 April 2025
In mijn sessies nodig ik je uit om samen te luisteren, niet alleen met je hoofd, maar met je hele lichaam.
Luisteren met je lichaam vraagt om aandacht, vertraging en de moed om aanwezig te zijn. Bij jezelf. Bij mij. Bij wat zich in het moment aandient.
Wat gebeurt er in jou terwijl je luistert?
Ook ik luister met mijn lichaam. Naar jouw woorden én naar wat voelbaar is tussen de regels door. Terwijl jij spreekt, stem ik me af op wat ik in mezelf waarneem, fysieke sensaties, emoties, beelden of impulsen. Mijn lichaam reageert vaak sneller dan mijn denken. In die fysieke waarnemingen schuilt waardevolle informatie.
Misschien stokt mijn adem wanneer je iets pijnlijks deelt. Of voel ik een zachte ontspanning, een rilling, kippenvel, wanneer je iets oprechts zegt. Ik neem het waar zonder het meteen te willen begrijpen of verklaren. En als het helpend is, geef ik iets terug van wat ik voel in het contact met jou.
Zo ontstaat een manier van luisteren waarin ook het onuitgesprokene ruimte krijgt.
Het vergroot de verbinding, met jezelf, met je lichaam, met wat gehoord wil worden.
En het maakt afstemming mogelijk op een diepere laag. Daar, in die laag, begint de beweging richting heling.
Wat in stilte werd doorgegeven, mag nu in het licht worden gezien. 10 April 2025
Laatst werd ik begeleid door een vriendin, toen ik geraakt werd in iets waarbij ik mij afvroeg of het wel van mij was. Ze vroeg: “Wil je naar de angst toe?” En ik zei ja.
Wat ik daar aantrof, was een diepe verlatingsangst. Een doodsangst, om alleen achter te blijven, zonder middelen om te overleven.
Toen ik die angst onder haar begeleiding toeliet, kwam ik in gedachten mijn vader tegen. Niet zoals ik hem nu ken, maar als jonge jongen. En ik zag dat hij eenzelfde angst in zijn lijf meedroeg. Hij was de belichaming van mijn gevoel.
Hij keek naar zijn moeder, mijn oma. Ik voelde zijn verlangen naar haar. Ik voelde het tekort aan voeding die hij nodig had maar niet kreeg, zijn verlangen om door haar gezien te worden, en een constante dreiging van verlating.
Zijn moeder was 42 toen ze hem kreeg. Toen mijn vader 14 was, kreeg zij dementie en verdween zij langzaam uit het leven.
Wat ik voelde, was dus niet alleen van mij. Het was verweven met de lijnen vóór mij. Met overlevingsstrategieën die van generatie op generatie zijn doorgegeven.
In gedachten keek ik mijn vader aan en zei:“Ik geef deze pijn aan je terug. Deze is voor jou om te dragen. Ik heb deze nu niet meer nodig.”
Er was geen verklaring in woorden of verhaal, er was alleen een gevoel van ruimte en rust. Alsof iets wat lang gevangen had gezeten, weer losgelaten mocht worden en kon gaan stromen.
Soms dragen we lasten die niet van onszelf lijken te zijn. Patronen die ons blijven achtervolgen, zonder duidelijke oorsprong in ons eigen leven.
Deze patronen kunnen voortkomen uit onze voorouders, via het lichaam, het familie systeem en het collectieve geheugen. Ze waren ooit functioneel voor overleving en worden van generatie op generatie doorgegeven.
Door deze lagen te onderzoeken kunnen we gaan voelen wat werkelijk van ons is en wat niet. En wat niet van ons is, bedanken we en geven we terug.
Zo maken we ruimte voor onszelf, voor wie we in essentie zijn, en voor de generaties voor en na ons.
Leven vanuit je waarheid. 02 April 2025
Hoe vaak zeggen we “ja”, terwijl ons lichaam eigenlijk “nee” zegt? Hoe vaak verzwijgen we onze behoeften uit angst voor afwijzing? De pleaser in mij heeft lang geloofd dat ik alleen zou achterblijven als ik mijn behoeften aangaf.
Dit komt voort uit een overlevingsstrategie die ik als kind heb ontwikkeld. Ik herinner me de momenten waarop ik vanuit verdriet naar mijn ouders uitreikte, wanneer mijn broer mij pestte. Mijn behoefte was simpel: hulp, bescherming en troost van mijn ouders. Maar na een aantal keer op hen te zijn afgestapt, leek het alsof ze er klaar mee waren. De situatie tussen mijn broer en mij veranderde niet, en ik kreeg te horen dat ik “niet zo moest huilen”.
Op dat moment trok ik als kind een pijnlijke conclusie: Wanneer ik mijn behoeften laat zien, word ik afgewezen. Misschien heb ik het zelfs aan mezelf te danken. Zo ontstond de overtuiging: Laat je behoeften niet zien. Want daarin schuilt afwijzing.
Om die pijn niet meer te hoeven voelen werd mijn overlevingsstrategie het pleasen van anderen—mijn ouders, en later ook de mensen om mij heen. Want zolang ik hen tevreden hield, wist ik in ieder geval één ding zeker: de pijn van afwijzing bleef op afstand.
Af en toe kom ik deze kind wond tegen. Op zulke momenten voel ik me weer even dat huilende kind, reikend naar hulp, bescherming en troost. En wanneer de ander mij dit niet lijkt te kunnen geven, raakt het me diep. Ik voel de oude angst voor afwijzing. En de hoop dat het deze keer anders zal zijn.
Maar wat als ik zou handelen vanuit de vreugde om mezelf te zijn? Vanuit afstemming op mijn eigen behoeften en verlangens. Voelen wat mij echt voedt, wat mijn lichaam ontspant, wat mijn hart laat zingen. Omdat ik niet langer wil leven vanuit mijn kinderlijke angst maar wil bewegen vanuit mijn eigen “ja”. En zo laat elke pijnlijke afwijzing me de weg zien die niet meer de mijne is.
Deze overgang, van pleasen naar echt leven voor jezelf, vraagt oefening. Het betekent pauzeren bij elke automatische “ja” en voelen of het echt klopt.
Deze vaardigheid van voelen ontwikkelen kan ondersteund worden door een lichaamsgerichte sessie, om je te begeleiden in het herkennen van je gevoel en je behoeften.
Wat in jou wil ontwaken? 25 Maart 2025
De eerste knoppen zijn geopend, de bloesems ontvouwen zich. Een moment waarop alles weer begint te stromen. Elke bloem opent zich op haar eigen tijd, in haar eigen ritme.
Ik voel het in mezelf. Een verlangen om te openen, een behoefte aan beweging, aan expressie, aan naar buiten gaan. Het stroomt—een diepe ademhaling, een subtiele verandering in hoe ik mijn lichaam ervaar. Cliënten vinden hun weg naar InnerGuidance, de praktijk vormt zich. Mijn verlangen om te leren groeit: hoe we bewegen, openen, loslaten. Hoe we ontwaken, als een bloesemknop die zich opent naar het licht.
Groei ontvouwt zich laag voor laag. Ons lichaam weet dat. Daarvoor is zachtheid nodig en ruimte—ruimte om te voelen, om te luisteren naar wat gehoord en gezien wil worden. Misschien merk je dat er iets in jezelf begint open te breken—een oude vastgezette energie, een patroon, een terughoudendheid. Eerst is er het loslaten, en van daaruit ontstaat een nieuwe beweging. Van ogenschijnlijke stilstand naar creatie.
Hout, het element van de lente volgens de Tao, leert ons dat we diep geworteld mogen blijven terwijl we ons uitstrekken naar het licht. Groei is zowel naar boven als naar binnen, zowel expansie als verankering. Ons lichaam draagt diezelfde wijsheid: het opent zich in zijn eigen ritme.
En juist daarin ligt de essentie van het werken met het lichaam. In de verankering—aanraking, voelen, luisteren. En in de expansie—aanwezig zijn bij wat wil bewegen, wat wil groeien. De lente nodigt ons uit om weer voluit te ademen, ons lichaam te laten spreken, ruimte te geven aan wat in jou naar buiten wil komen.
Als je beschermer je belemmert. 19 Maart 2025
Iedereen ontwikkelt een eigen manier om met emoties en prikkels om te gaan. Wanneer dit van nature niet op een regulerende manier kon gebeuren, kan er een sterke beschermer ontstaan—een mechanisme dat je ooit heeft geholpen te overleven. Hoe je jezelf ook hebt beschermd, op dat moment was het een slimme en noodzakelijke aanpassing.
In mijn praktijk zie ik hoe deze beschermers zich op verschillende manieren uiten. Bij de een is er aan de buitenkant nauwelijks iets te zien: stilte, weinig beweging, een ogenschijnlijke rust. Bij een ander is er juist veel zichtbaar: beweging, trillen, emoties, geluid.
Sommige beschermers werken als een dikke huid, waardoor spanning, kritiek en emoties van anderen nauwelijks binnenkomen—alsof het hen niet raakt. Het is als een stevig gesloten deur. Anderen hebben een bijna transparante huid, waardoor alles binnenkomt, tot in de kleinste details. Een sfeer, een woord, een blik. Hun zintuigen staan als antennes open voor iedere prikkel.
Misschien heb jij een beschermer die gevoelens op afstand houdt, omdat ze vroeger te overweldigend of zelfs onveilig waren om te uiten. Of misschien is jouw beschermer voortdurend op zoek naar subtiele signalen in je omgeving, om in te schatten of het veilig is. Wat je destijds hielp—welke beschermer je ook hebt—kan je in je volwassen leven onbewust beperken. Doordat je je afsluit, weggaat of overal gevaar ziet.
Het loslaten van je beschermer—die jarenlang je steun en redding was—kan spannend zijn. Het kan voelen alsof je je houvast verliest, omdat je de strategie kwijtraakt die je in je kinderjaren heeft geholpen.
Daarom nemen we in een sessie de tijd en zetten we kleine, veilige stappen, zodat je zenuwstelsel niet wordt overspoeld. We onderzoeken samen wat je in je lichaam voelt, zonder iets te forceren. Je leert bewust aanwezig te blijven bij een zwaar of gespannen gevoel en ontdekt hoe dit zich geleidelijk kan verzachten. In plaats van abrupt een emotie of lichaamsreactie te onderdrukken, leer je deze te reguleren. Zo bouw je vertrouwen op. Je ervaart dat je niet hoeft te vechten of te vluchten, maar kunt blijven bij wat er is.
En op jouw tempo vergroot je je veerkracht.
De kracht van de lach. 12 maart 2025
Lachen is een krachtig hulpmiddel in een lichaamsgerichte sessie. Het verzacht spanning, brengt luchtigheid in zware processen en helpt vastzittende energie los te maken. Het doorbreekt schaamte, creëert ruimte voor speelsheid en vergroot het gevoel van veiligheid. Door de lach bewust te omarmen, kan een sessie verrassend licht en bevrijdend zijn.
In mijn sessies gebruik ik de lichtheid van de lach, wanneer dat passend is. Voor mij zijn huilen en lachen beide vormen van ontlading. Ik herinner me nog hoe ik tijdens de begrafenis van mijn opa ineens in een slappe lach terechtkwam met mijn neven en nichten—ogenschijnlijk om iets kleins, de gevulde koek die werd geserveerd. Het lachen was een onverwachte uiting voor de spanning van die intense dag.
Tijdens een cursus over geweldloze communicatie ontdekte ik hoe rouwen en vieren hand in hand kunnen gaan. Verdriet laat zien dat er liefde en betekenis is; rouw is niet alleen een teken van verlies, maar ook een erkenning van wat waardevol was en nog steeds in je voortleeft.
Rouw brengt mij in contact met mijn verlangen. Het laat me voelen wat ik mis en heb gemist, en waar mijn hart naar uitgaat. Door dat verlangen te omarmen, ontstaat er ruimte om te vieren, omdat ik het nu in mijn leven kan verweven. Verdriet en vreugde kunnen zo in elkaar overvloeien. En het besef dat ik geraakt word door het leven in al zijn facetten, kan een intens gevoel van dankbaarheid oproepen.
Wanneer ik beide toesta—rouwen en vieren, huilen en lachen—ontstaat er een diepere verbondenheid met mezelf en met het leven.
Hoe vrij voel jij je in je lichaam? 07 maart 2025
Het opgroeien in een religieuze gemeenschap heeft gevormd hoe ik als meisje naar mezelf en de wereld keek. Mijn moeder had al vóór mijn geboorte besloten afstand te nemen van de kerk, maar religie zat verweven in de sociale structuren en verhoudingen van het dorp—en in de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Als een onzichtbare wet bepaalde het hoeveel ruimte ik mocht innemen, hoe ik werd gezien en wat er van mij werd verwacht.
In de gezinnen om me heen, en ook in het mijne, waren de rollen duidelijk verdeeld: vrouwen zorgden voor de kinderen en het huishouden, mannen zorgden voor het inkomen. De gemeenschap werd geleid door mannen, zowel in de kerk als in de gemeenteraad. Zij bepaalden de interpretatie van regels en tradities, waardoor de machtsstructuren intact bleven.
Als kind herinner ik me dat ik wenste een jongen te zijn. Niet omdat ik me geen meisje voelde, maar omdat ik zag dat jongens meer vrijheid hadden. Mijn vrouw-zijn beperkte me letterlijk en figuurlijk. Dit werd in stand gehouden door een systeem van beloningen en straffen: meisjes die zich ‘correct’ gedroegen, werden geprezen; wie buiten de norm viel, werd gecorrigeerd of buitengesloten. En zo ga je onbewust geloven dat je dienstbaar en bescheiden moet zijn.
Mijn moeder, die als kind verplicht rokken moest dragen, besloot als jongvolwassene dat nooit meer te doen. Ze nam de controle terug over haar lichaam en haar keuzes. Pas later begreep ik dat dit haar manier was om vrijheid op te eisen. Maar als meisje bracht het me in verwarring—want ik hield juist van jurken, van prinsessen, van zingen en spelen. Hoe kon ik tegelijkertijd verlangen naar vrijheid en houden van iets wat als ‘meisjesachtig’ en ondergeschikt werd gezien?
Vrijheid ligt niet alleen in de buitenwereld, maar in voelen dat je lichaam van jou is. Dat jij bepaalt hoe je beweegt, spreekt en jezelf neerzet in de wereld. Hoe je loskomt van opgelegde grenzen en opnieuw leert kiezen: voor je lichaam, voor je expressie, voor jezelf. Niet zoals het hoort, maar zoals het voor jou klopt.
De natuur verandert zonder zich te haasten. 3 Maart 2025